သေဘာၤသား ဘဝ
ခ်စ္ေသာသူနဲ႔ ေကြကင္းျခင္းသည္ ဒုကၡဆင္းရဲ။
မခ်စ္ႏွစ္ေသာ သူနဲ႔ေပါင္းသင္းရျခင္းသည္ ဒုကၡဆင္းရဲ။
ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ ေတာ္ရာမွာေနရ။
စတဲ့စကားေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သေဘာၤသားေတြအတြက္မ်ား ရည္စူးထားခဲ့ေလသ လားထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ကြက္တိက်ေနပါတယ္။ သေဘာၤသံျပားစနင္းလို႔ အလုပ္စဝင္က တည္းက sing off လုပ္လို႔ ျပန္ဆင္းတဲ့အခ်ိန္ထိ ေန႔တိုင္း ဒီအလုပ္ေတြကုိဘဲ စက္ေတြနဲ႔အျပိဳင္ လုပ္ေနၾကရတာလား။ သေဘာၤေပၚမွာရွိတဲ့ လူဆယ္ငါးေယာက္ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ ဟာလည္းေန႔တိုင္းမရိုးႏိုင္ေအာင္ေတြ႔ေနၾကရတဲ့လူေတြေပါ့။ အလုပ္လုပ္ေတာ့လည္းအတူတူ စားေတာ့လည္းအတူတူ။ ကိုယ့္အိမ္ကမိသားစုနဲ႔ေတာင္ဒီေလာက္ေနၾကရလိမ့္မထင္ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ မိသားစုနဲ႔ေနရလွ သံုးလေပါ့။ သေဘာၤေပၚမွာက ႏွစ္လံုးေပါက္ေနရတာမဟုတ္ လား။ အဲလိုေရေထာင္က်ေနတဲ့အထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔အတြဲဖက္တည့္တဲ့လူေတြရွိရင္ေတာ့ မဂၤလာ တစ္ပါးေပါ့။ အဲလိုမဟုတ္လို႔ အထက္ဖား ေအာက္ဖိတို႔ ငါအရာရွိဆိုျပီး ပါဝါျပခ်င္တဲ့လူေတြနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ စာခ်ဳပ္မျပည့္ခင္ ဖိုက္တင္ပေလးျပီး မဆင္းရေအာင္ေတာ္ေတာ္သည္းခံရတာပါ။
ဘဝဆိုတာကလည္းအဆန္းသားရယ္… ကိုယ္ခ်စ္တဲလူ၊ကိုယ္ခင္ရတဲ့လူေတြနဲ႔ၾကေတာ့ ခြဲခြြာရ တာျမန္ဆန္လွပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လို႔မရပါဘူးဆို ႏွစ္လံုးေပါက္ကိုတြဲေနရတာပါဘဲ။ သေဘာၤသားေတြရဲ ႔ ဘဝဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ အစိုးမရတဲ့ ပင္လယ္ ျပင္မွာ ကိုယ့္ရဲ ႔ဘဝပံုအပ္ထားျပီး ေနရာအႏွံကို သေဘာၤကိုအိမ္လုပ္ျပီး ေရေမ်ာကမ္းတင္ ေလွ်ာက္သြားေနရတာပါ။ သေဘာၤေပၚစတက္လို႔တာဝန္ထမ္းေဆာင္ကတည္းကစလို႔ တာဝန္ ျပီးဆံုးလို႔ျပန္ဆင္းရတဲ့အထိနားရက္ဆိုလို႔တစ္ရက္မွမရွိပါဘူး။ ကုန္းေပၚမွာအလုပ္ လုပ္တဲ့လူေတြလုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ဆိုတာမိ်ဳးကေတာ့ မရွိသေလာက္ကုိရွားပါးလွပါတယ္။ ပင္လယ္ရဲ ႔ လွည့္စားမႈ၊အလုပ္ရဲ ႔ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ၊ ၾကမ္းတမ္းလွတဲဲ ့ဘဝေတြကိုမခံစားႏိုင္ၾကသူေတြကေတာ့ ေစာေစာစီးစိိီး သေဘာၤသားဘဝ ကအနားယူလိုက္ၾကသလို ပင္လယ္ထဲမွာ ဘဝကိုအဆံုးသတ္လိုက္တဲ့သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိပါတယ္။
ဒီလုိ ခက္ခက္ခဲခဲရုန္းကန္ေနရတဲ့အေျခေနမွာ အေရးၾကီးဆံုးကေတာ့ မိသားစုရဲ ႔ တာဝန္သိတတ္မႈပါဘဲ။ ကိုယ့္အိမ္က မိန္းမေဖာက္ျပန္လို႔ ဘဝပ်က္သြားရတဲ့ သေဘာၤသား ေတြဟာလည္းအေရအတြက္မနည္းေတာ့ပါဘူး။ဒီအျဖစ္ပ်က္ဟာ ဟိုးတုန္းကလည္းရွိခဲ့သလို ခုထိလည္း ျဖစ္ပ်က္ေနတုန္းပါဘဲ။ သေဘာၤသားတစ္ေယာက္ေရမွာေပ်ာ္ဖို႔နဲ႔ အလုပ္ခြင္အႏၲရာယ္ကင္းဖို႔ဆိုတာက အိိမ္သူသက္ထားဇန္ီးမယားနဲ႔ အမ်ားၾကီးသက္ဆို္င္ပါတယ္။ သေဘာၤသားမိန္းမေတြဟာလည္း မိမိလင္သား အသက္အႏၲရာယ္ကင္းစြာနဲ႔ အမိျမန္မာျပည္ကိုျပန္ေရာက္လာဖို႔ ဆႏၵကို သိကၡာနဲ႔ထိန္းသိမ္းျပိီး သေဘာၤသားေတြက္ုိ ကူ့ညီၾကပါလို႔ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒိိီလိုေျပာလို႔ မိန္းမတိုင္းကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး တစ္ကယ္ကိုေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ သေဘာၤသားမိန္းမေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။
ဘာလို႔လဲေတာ့မသိဘူး လူေတြက သေဘာၤသားဆိုရင္ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားဆိုျပီး အထင္ကမၾကီးၾကပါဘူး။ သူတုိ႔က သေဘာၤသားေတြျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္လို႔ သံုးတာစြဲတာ ၾကည့္ျပီးေျပာတာလို႔ေတာ့ထင္တာဘဲေလ။ သေဘာၤေပၚမွာဘယ္လို လုပ္ကိုင္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာကေတာ့ သေဘာၤသားအခ်င္းခ်င္းဘဲ သိပါတယ္။ သေဘာၤေပၚေရာက္ တိုင္းလည္း သေဘာၤသားျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သေဘာၤအလုပ္ လုပ္ေနျပီးသေဘာၤသား မပီသ တဲ့လူေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ သေဘာၤသားတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာရမယ္၊ သတၲိရွိရမယ္၊ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားရဲ ရမယ္၊ အမိန္႔နာခံမႈရွိရမယ္၊ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ပူးေပါင္းပါဝင္ မႈရွိရမယ္ ဆိုတဲ့ အေျခခံအခ်က္ေတြနဲ႔ျပည့္စံုရတာပါ။ သူမ်ားေတြေျပာသလို ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့ စားဘယ္ဟုတ္ရမွာလဲ၊ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စားတဲ့ သူေတြဟာလည္းသေဘာၤသားသက္တမ္း ၾကာ ရွည္မခံၾကပါဘူး။
ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ သေဘာၤသားဆိုရင္ အထူးအခြင့္ေရးေတြရတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေရထဲမွာၾကာရွည္ေနရတဲ့ဘဝကို သူတို႔နားလည္ေပးၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သေဘာၤသား ဆိုရင္ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားတစ္ရပ္လို ေနရာရၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအခြင့္ေရးဟာ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဘယ္မွာမွ ရွာလို႔မရႏိုင္ေပမယ့္ သေဘာၤသားေတြဆီကေန အခြင့္ေရးယူတဲ့သူေတြကေတာ့ ေပါမွေပါပါဘဲ။
ဟိုတစ္ေလာက G Talk မွာ စကာၤပူက အသိ တစ္ေယာက္ကေမးတယ္ “နင္အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးမ်ား မရွိဘူးလား” တဲ့ေလ ဘာလို႔လဲ ျပန္ေမးမိေတာ့ သူက“ ငါဒီမွာ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ေနရတာေတာင္ ရန္ကုန္အရမ္းျပန္ခ်င္တာ ဘဲ၊ နင့္ဆီက ျပန္ခ်င္တယ္ ေျပာတာတစ္ခါမွမၾကားဘူးလို႔” တဲ့ေလ။ ဘယ္သူက ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ မျပန္ခ်င္ ရွိပါ့မလဲလို႔။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္ေတြလုပ္တတ္တာကလည္း သေဘာၤေပၚမွာဘဲရွိေတာ့ ေပ်ာ္လည္းေန မေပ်ာ္လည္းေနဘဲေလ။
သေဘာၤသားမ်ား ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လုိ႔ကေတာ့ ေတာသားျမိဳ ႔ တက္လို႔လူလိမ္ခံရတာထက္ေတာင္ဆိုးေသးတယ္။ ေတာသားကမွ လိမ္မွန္းမသိလု႔ိခံရတာ။ သေဘာၤသားကေတာ့သိသိနဲ႔ကိုခံရတာပါ။ ရန္ကုန္ေျမစနင္းလို႔ ေလဆိပ္ေရာက္တာနဲ႔ “မင္းတို႔ သေဘာၤသားေတြျပန္လာလို႔မွ ငါတို႔အတြက္ ေဆးလိပ္ေလးတစ္ေတာင့္ေလာက္မရရင္ C.D.C မွာ တံုးမထုႏိုင္ဘူးကြ” ဆိုတာနဲ႔စလုိက္တာဟာ ေလဆိပ္တစ္ခုလံုး ေခတ္သစ္ေဝသႏၲရာ လုပ္ျပီးမွ ေလဆိပ္အျပင္ကိုေရွာေရွာရႉရႉေရာက္ပါေတာ့တယ္။
ေလဆိပ္ကထြက္လာလို႔ “ငါသေဘာၤသား မေသလို႔ျပန္လာျပီကြ”ဆိုျပီးေနာက္ေန႔ သေဘာၤသားရံုးကိုသြားလိုက္တယ္ဆို ရင္ဘဲ ေအးဂ်င့္ေတြရဲ ႔ C.D.C အပ္ဖို႔ကဘယ္ေလာက္၊ အခြန္ေဆာင္ဖို႔ကဘယ္ေလာက္၊ ဘာကဘယ္ေလာက္၊ ညာကဘယ္ေလာက္နဲ႔ေတာင္းလိုက္ၾကတာ သေဘာၤသားကေတာ့ခပ္ျပံဳးျပံဳးပါဘဲ။ “ ျမန္မာေငြ မရွိဘူးကြာ အစိမ္းယူထားလိုက္” ဒါမ်ိဳးလာတာ။ ကိုယ့္ရိတ္ေနတာေတာင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ပါဘဲ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ျပန္ေရာက္ေနေတာ့ေပ်ာ္တာကိုး ေရထဲကေနမေသလို႔ျပန္တတ္္လာရ တာဆိုေတာ့ ကုန္းေပၚမွာ ေပ်ာတာမဆန္းပါဘူး။ ဒါကိုၾကည့္ျပီးေတာ့ဘဲ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား သတ္မွတ္ခံရတာလားေတာ့မသိပါဘူး။
ေဟာေပ်ာ္လို႔မွမဝေသးဘူး သေဘာၤကျပန္ေခၚတဲ့ေၾကးနန္းဝင္လာေတာ့ ျပန္ထြက္ဖို႔လုပ္ရျပန္ေရာေလ။ ထြက္ဖို႔လုပ္ေတာ့လည္းေအးဂ်င့္ေတြကလာထားေပါ့။ မင္းတို႕ ကဟိုမွာ ေဒၚလာရမွာဆိုျပီးဝိုင္းႏႊာၾကျပန္ေရာေလ။ ဒီအခ်ိန္မွာသေဘာၤသားအိပ္ကလည္းပါးေန ျပီဆိုေတာ့ “ဆရာတို႔ရယ္ အကုန္က်နည္းေအာင္လုပ္ေပးၾကပါ လက္က်န္မရွိေတာ့လို႔ပါ”တို႔ “အိမ္စရိတ္ေလးဘဲက်န္တာမို႔ပါ”ဆိုတာကတစ္မ်ိဳးေတာင္းပန္ရျပန္ေရာ။ သူတို႔ကေတာ့ မာမာကေတာ့မာမာ ပါဘဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အလႉတန္းေပးျပီတဲ့အခါမွာေတာ့ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူမ်ားႏွင့္ အတူတကြလုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔ရာ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ ေတာ္ရာမွာေနရေအာင္ ပင္လယ္ျပင္ကိုထြက္ခဲ့ရျပန္ပါေတာ့တယ္။ ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ေပးထားတဲ့ အရင္းျပန္ရေပမယ့္ အစိုးရကို အခြန္ေဆာင္ဖို႔ေတာ့ အိမ္က စိုက္လိုက္ရတယ္။ ရတဲ့ လစာ အရမ္းနည္းတာ၊ ေအးဂ်င့္ကို မတန္တဆ ေပးရတာေတြ သိေပမယ့္ ဒီလိုမွ မေပးရင္ သေဘၤာေပၚ မေရာက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေပးလိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ အခုခ်ိန္မွာဆိုရင္ သေဘၤာသား ျဖစ္ခ်င္သူေတြ ေပးေနရတဲ့ လိုင္းေၾကးက ကြ်န္ေတာ္တို႔တုန္းကထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုမ်ားေနပါၿပီ။ လစာကေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ ဆိုရင္ US180ေလာက္နဲ႔ လုပ္ႀကရတာပါ။ ဟိုအရင္က ဒီလို ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မတုန္း။ ေအးဂ်င့္ေတြ၊ သေဘၤာကိုယ္စားလွယ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ သေဘာၤသားေတြ ေနာက္လိုက္ေနရတာ။ သေဘာၤသားက မာေရ ေၾကာေရ ေျပာလည္း ခံရတာပါ။ သေဘၤာသားဆီကေန ပိုက္ဆံယူဖို႔ဆိုတာ စဥ္းေတာင္ စဥ္းစားရဲၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ပိုက္ဆံမေပးရင္ သေဘၤာသား ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ သေဘၤာေအးဂ်င့္ရဲ႕ ကိုရီးယား သေဘၤာလိုင္း အသစ္တစ္ခုမွာပါ။ ကိုရီးယားမွာေတာ့ ပထမတန္းလိုင္း တစ္ခုေပါ့။ သူတို႔က ျမန္မာသေဘာၤသားေတြ စမ္းသံုးခ်င္တယ္လို႔ဆုိပါတယ္။ ၾကိဳက္ရင္ ေနာက္ပိုင္း ထပ္ေခၚမယ္ေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ ကိုေရႊေအးဂ်င့္က ကြ်န္ေတာ္ကို “မင္းသြားလုပ္ေပးပါ ” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ လူမိုက္ ငွားေတာ့တာပဲေလ။ ျပန္ေရာက္တာ မၾကာေသးလို႔ မထြက္ခ်င္ေသးေႀကာင္း ေျပာေပမယ့္ အေတြ႔အၾကံဳရိွလို႔ လႊတ္တာပါဆိုၿပီး အတင္း တိုက္တြန္းေနတာနဲ႔ ထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခက္တာက ကိုရီးယားေတြနဲ႔ တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးတာပါပဲ။ ၾကားဖူးးထားတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရိုင္းတယ္ဆိုတာပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြေမးႀကည့္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ေျပာေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဟိုေရာက္မွ မီးစင္ႀကည့္ ကတာေပါ့ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ကိုယ္တုိင္ အဆင္မေျပမွာထက္ ကိုယ္အဆင္ေျပသြားရင္ ေနာက္ကဘဝတူ သေဘာၤသားေတြ အလုပ္ရဖို႔ အခြင့္အေရးေလးက ရိွေနေသးေတာ့၊ ကိုယ္ၾကိဳးစားျပမွာရမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ထားေတာ့ တာဝန္ပိုႀကီး သြားသလိုပါပဲ။
