ေမတၱာရွင္

နံရံက ျပကၡဒိန္ကို မိခင္တစ္ေယာက္လွမ္းၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲက ရက္ကိုသာေရတြက္ေနမိတယ္။ တစ္ေန႔ ဘယ္ႏွစ္ခါၾကည့္မိမွန္းပင္မသိေတာ့။ အိမ္ေ႔ရွေရာက္ရင္ ဧည့္ခန္းထဲက ျပကၡဒိန္ကိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္သြားဖို႔ ထမင္းစားခန္း ကို ျဖတ္ရရင္ ထမင္းစားခန္းက ျပကၡဒိန္ကိုၾကည့္ျပန္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္လို႔မဝေအာင္ျဖစ္ေနရတယ္ေလ။ ျပကၡဒိန္ၾကည့္ျပီး ရက္ေရတြက္ရတာကိုက အေမၾကီးအတြက္ ပီတိတစ္မိ်ဳး။ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ သားၾကီးႏွစ္ေယာက္ျပန္လာဖို႔ကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ေနရတာနဲ႔ ဘုရားကိစၥေတာင္ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္ေနရတယ္။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲက သားၾကီးႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားကတည္းက အေမ့အိမ္ဟာ ပ်င္းရိညည္းေငြ႔စရာေကာင္းေနတာကေတာ့အမွန္ပါပဲ။ အေဖၾကီးက မနက္ခုႏွစ္နာရီဆိုရင္ သူ႔အလုပ္ကိုသြားျပီ၊ အိမ္မွာက်န္ေနရစ္တဲ့ အငယ္ေကာင္ကလည္း အေဖနဲ႔ ေ႔ရွဆင့္ေနာက္ဆင့္လိုထြက္သြားလိုက္ၾကတာ ညထမင္းစားခ်ိန္ ခုႏွစ္နာရီ ရွစ္နာရီမွျပန္ေရာက္တတ္ၾကေတာ့ အိမ္မွာအေမတစ္ေယာက္တည္းရယ္။ အေဖာ္ဆိုလို႔ အလတ္ေကာင္ေမြးထားခဲ့တဲ့ ခ်စ္ပု ဆိုတဲ့ ေခြးပုေလးကိုဘဲ စကားေျပာလိုက္ ေရခ်ိဳးေပးလိုက္နဲ႔ အေမရဲ ႔ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ေတြက္ို ကုန္ဆံုးေစခဲ့ရတာေလ။

အေမၾကီး ပုတီးစိတ္ရင္းဧည့္ခန္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ သားသံုးေယာက္ရဲ ႔ ပံုေတြကိုအၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့ ပုတီးစိတ္တာရပ္သြားျပီး သားေတြဆီ စိတ္ေရာက္သြားရျပန္တယ္။ သားအၾကီးဆံုးက သေဘာၤသား၊ အလတ္က စကာၤပူမွာ၊ အငယ္ဆံုးက သူ႔ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔ သူ႔ဝင္ေငြသူ။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္းအေမတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းခ်ရင္းသားေတြဒီလို ျဖစ္သန္းလာရတဲ့ဘဝကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာျပန္တယ္။

သာမာန္ဝန္ထမ္းဘဝနဲ႔ သားေတြဘဝေ႔ရွေရးအတြက္ျဖတ္သန္းလာရတာဟာ ခေရာင္းလမ္းေတာ့မဟုတ္ခဲ့တာ ဒီအေဖနဲ႔ ဒီအေမသာ အသိဆံုးမဟုတ္လား။ ေယက်ာ္းေလး သံုးေယာက္ကိုထိန္းရတာလည္း လြယ္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ အာေပါက္ေအာင္ေျပာဆုိ ဆံုးမႏိုင္လြန္းလို႔ ဒီအေျခေနေရာက္လာတယ္ေျပာရမွာဘဲေလ။ ၾကိဳးစားခဲ့သမွ် ခုေတာ့အရာထင္ျပီေျပာလို႔ရေအာင္ အေမတစ္ေယာက္လက္မေထာင္ႏိုင္ခဲ့ျပီေလ။

“သားၾကီးတစ္ေယာက္ေရာ သေဘာၤမွာအဆင္မွေျပပါ့မလားမသိဘူး ႏွစ္မျပည့္ဘဲဘာလို႔မ်ားျပန္လာရတာလဲမသိဘူး။ သူအေၾကာင္းနဲ႔ သူေနမွာေပါ့ေလ။ သူလည္းအေတြ႔ၾကံဳရွိေနတာဘဲ စိတ္ခ်လို႔ရပါတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒင္းကအေပ်ာ္အပါးမက္ေနတာ့ ပိုက္ဆံမွ စုမိပါ့မလားမသိဘူး။ ကိုယ္ေတြမွာမလိုဘူးဆိုေပမယ့္လုိ႔ သူတို႔ေတြေနာင္ေရးကရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။ ေအာ္ အသက္ဘဲ သံုုးဆယ္နားကပ္ေနမွေတာ့ သိမွာပါေလ။ အလတ္ေကာင္ကေတာ့ အေနေအးေပမယ့္ သူကလည္း မထင္ရင္ မထင္သလုိလုပ္တတ္တာ။ အေပါင္းအသင္းကလည္းေပါမွေပါ။ မဟုတ္မဟတ္ေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနမွျဖင့္ ငါအေမ ရင္က်ိဳးရဦးမယ္။”

“ဝုတ္…ဝုတ္…..ဝုတ္”

ခ်စ္ပု ေအာ္သံၾကားမွ ပုတီးစိတ္ရင္း သားေတြဆီ စိတ္ေရာက္သြားတာ သတိရေတာ့တယ္။ ဒီလိုအျဖစ္ကလည္းမဆန္းေတာ လူကသာအလုပ္ လုပ္ေနရတယ္ စိတ္ကေတာ့ သားေတြဆီအျမဲေရာက္ေနရတာေလ။ အေဝးကသားေတြအတြက္ကလညး္ ပုတီးစိတ္ျပီးတိုင္း ေမတၲာပို႔ေနရတယ္။ အနားကသားကိုလည္း လုပ္ငန္းခြင္မွာ အဆင္ေျပဖို႔ အေရာင္းအဝယ္ေကာင္းဖို႔ ဆုေတာင္းေပးေနရတာဘဲေလ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူတို႔အေၾကာင္း ဘဲေတြးေနရတာနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ေတာင္ဘာမွ မစဥ္းစားႏိုင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကသားအငယ္ေကာင္ကေတာင္ “ေမေမ့သားတစ္ေယာက္ ဒီမွာရွိေသးတယ္ဆိုတာလည္းသတိရပါဦး” တဲ့ေလ“ႏို္င္ငံျခားကလူေတြမွ သားမဟုတ္ပါဘူး ဒီကလည္းသားပါဘဲ” တဲ့ “သားရယ္မင္းအကိုေတြက ေရျခားေျမျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနရေတာ့ စိတ္ပူလို႔ပါကြာ” ဆုိျပီးျပန္ေခ်ာ့ရေသးတယ္။ ဒါေတာင္သူကျပန္ေျပာေသးတာ။ “ဒါေၾကာင့္ေမေမကို ေဒၚပူပူ လို႔ေခၚၾကတာ” တဲ့ေလ ေကာင္းေရာ။“တကယ္လည္း သားငယ္ေလးရွိလို႔ ေမေမ သက္သာေနရတာပါသားရယ္”အေမၾကီးစိတ္က သားငယ္ဆီေရာက္သြားျပန္ေရာေလ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာဘဲေလ အိမ္မွာကအေဖာ္ ေခၚမထားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ ဒီေတာ့ မိုးလင္းတာနဲ႔ အငယ္ေကာင္က ေစ်းသြား ခ်က္ျပဳတ္ျပီးမွ အလုပ္သြားတာ။ သူကေတာ့ အလုပ္ကို ထမင္းဘူးမယူဘူးေလ အလုပ္မွာစားတာ။ သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ေတြ႔တဲ့ေနမွ ေကာင္မေလးၾကိဳက္တဲ့ဟင္းခ်က္ယူသြား တာ ဒါေတာ့အေမမၾကိဳက္ေပါင္ မိန္းကေလးအတြက္မ်ား သူကခ်က္ျပဳတ္ယူသြားရတယ္လို႔ အေမၾကီး စိတ္ထဲကေန မဲ့လိုက္မိေသးတယ္။

အေမၾကီး ေတြးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေတြးေနတုန္း နာရီၾကည့္မိေတာ့မွ “ဘုရားေရ ” ဆိုျပီးအသံထြက္သြားတယ္။ ငါးနာရီဆိုရင္မီးပ်က္ေတာ့မယ္။ မီးမပ်က္ခင္ ထမင္းအိုးတည္ရဦးမယ္ ခုဘဲေလးနာရီထိုးေနျပီ မွီေတာ့မွိီေကာင္းပါရဲ ႔။ ေအာ္“သားေတြအေၾကာင္းမ်ားေတြးမိရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ဘဲ” ဆိုတဲ့ အေဖၾကီးစကားျပန္ၾကားမိေတာ့ ျပံဳးရေသးတယ္။အေတြးကုိျဖတ္ျပီး ကမန္းကတန္း ဆန္ေဆးျပီး ေပါင္းအိုးထဲထည့္လိုက္ရတယ္။ မီးပ်က္သြားရင္ ဂတ္(စ္) အိုးနဲ႔ခ်က္လို႔ရေပမယ့္ ထမင္းအိုးကို လက္ေတြကေကာင္းေကာင္းမႏိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ ဘုရား တရားမလို႔ မီးရယ္မပ်က္လိုက္ပါဦး လို႔ ဆုေတာင္းလိုက္မိျပန္ေရာေလ။ ဒိိိီအခ်ိန္မွာေတာ့ မီးမျပတ္ဖို႔ ကေန ဘာကိုမွ အာရံုမေရာက္ႏိုင္ေတာ့။ ဟုတ္တယ္ေလ မီးက လာရမယ့္အခ်ိန္သာေနာက္က်တာ ျပတ္ဖို႔ဆိုရင္ ဝီရိယက ေကာင္းလြန္းလို႔ခက္ေနရတာေလ။ ထမင္းေပါင္းအိုးက “ေထာက္” ဆိုျပီး ေမာင္းတတ္သြားမွ အေမၾကီး သက္ျပင္းေလးခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ မၾကာပါဘူး လွ်ပ္စစ္မီးကေတာ့ ဘုရားေခၚရာကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္သြားျပီေလ။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ ေလးနာရီခြဲျပီးခါစဘဲရွိေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ ထမင္းကေတာ့ ေရခမ္းရံုဘဲရွိဦးမယ္။ အနပ္ေတာ့နည္းနည္းလိုမယ္ထင္တယ္။ သားၾကီးသာရွိရင္ ေခ်ာ့ေမာ့ေကြ်ရဦးမယ္ လို႔ေတြးလိုက္မိတယ္။ သူက ထမင္းကို ေပ်ာ့လည္းမစား မာလည္းမစားနဲ႔ ဘယ္လိုေကာင္ေလးမွန္းမသိဘူး။ သေဘာၤေပၚမွာေတာ့ဘယ္လို စားမလဲမသိဘူး အေမ့ဆိုရင္အရမ္းႏိုင္တာ။ တစ္ေယာက္တည္းေျပာရင္း လက္က ပုတိိီးဆိီျပန္ေရာက္သြားရျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အာရံုထည့္ျပီးစိတ္ရမယ္ ပုတီးပတ္ေတြကလိုေနေသးတယ္ေလ။ ညက်ရင္ ကိုရီးယားကားကလည္း ေကာင္းခန္းေရာက္ေနျပီ လက္လႊတ္လို႔မျဖစ္ဘူး။ ေအာ္ ပုတီးစိတ္ပါ့မယ္ ဆိုကာမွ ကိုရီးယားကား အေၾကာင္းေရာက္သြားျပန္ျပီ လြင့္ေနတဲ့ စိတ္ကိုစုစည္းလိုက္တာေတာင္မွ နံရံကျပကၡဒိန္ေပၚ အၾကည့္ေရာက္သြားေသးတယ္။

“ တီ….တီ….တီ၊ ဝုတ္…..ဝုတ္…..ဝုတ္” ဒါအငယ္ေကာင့္ ကားဟြန္းသံ၊ အေမေမွ်ာ္ေနမွန္းသိလုိ႔ လမ္းထိပ္ကတည္းက ကားဟြန္းတီးလာတာ။ ကားဟြန္းသံၾကားတာနဲ႔ ခ်စ္ပုကလည္းအသံေပးျပီး အေမ့ကိုၾကည့္ေဟာင္လုိက္ ျခံေ႔ရွထြက္ေျပးလိုက္နဲ႔ အေမေရ ပ်င္းမေနေတာ့ ျပန္လာၾကျပီလို႔မ်ားေျပာေနသလားမသိပါဘူး ။ ဒါကလည္း သူ႔အလုပ္ေလ အိမ္ကကားေတြရဲ ႔ဟြန္းသံကို သူအကုန္မွတ္မိေနတာ ကားဟြန္းသံၾကားရင္ သူ႔မွာလည္းပ်ာယာခတ္ေနျပီ။ ျပန္လာသမွ် လူကိုထြက္ၾကိဳရတာလည္း သူ႔မွာေမာ။ အေမလည္း ခုမွျပံဳးႏိုင္ေတာ့တယ္။ အငယ္ေကာင္ ကားေပၚကဆင္းဆင္ျခင္း နင့္အကိုေတြျပန္လာေတာ့မယ္္ဆိုျပီးစီးေျပာလိုက္ရတာ အရသာကိုရွိေနတာဘဲ။ “ကိုၾကီးေရာ ကိုလတ္ေရာလား”။ “ဟုတ္တယ္ ကိုၾကီးသေဘာၤက ခုစင္ကာပူကိုသြားေနတယ္ အဲဒီမွာ ဆင္းျပီး ကိုလတ္နဲ႔အတူျပန္လာမယ္တဲ့၊ ကိုၾကီးကေတာ့ ဒီမွာၾကာဦးမွာေပ့ါ ကိုလတ္ကေတာ့ ခြင့္က တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ဘဲရမွာလို႔ေျပာတာဘဲ”။ “ေကာင္းပါတယ္ သားတို႔မိသားစု အတူမဆံုရတာဘဲ ကိုလတ္ထြက္သြားကတည္းက မဟုတ္လား ဆူသံပူသံေလးေတြ ျပန္ၾကားရဦးမွာေပါ့” ဆိုကာ ခ်စ္ပုကိုေကာက္ခ်ိီျပီးထြက္သြားတဲ့ အငယ္ေကာင္ရဲ ႔ ေနာက္ေက်ာကိုဘဲ လိုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။ “သူကလည္းတစ္မိ်ဳး ဘယ္ေတာ့မွ လူေတြနဲ႔ အေပါက္လမ္းတည့္ေအာင္မေျပာဘူး ဒီအခိ်ဳးနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ားစိီးပြားေရးလုပ္ေနလဲမသိဘူး” လို႔ေတြးလုိက္မိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက ေပ်ာ္သြားတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလးကို ေတာ့ အေမလုပ္သူက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လု္ိက္ေသးတယ္ေလ။ အေမဆိုတာက သားေတြရဲ ႔ မ်က္ႏွာကို အျမဲတမ္း ဖတ္တတ္ေနၾကမဟုတ္လား။

“တီ…တိိိိီ…တီ” ျပန္လာျပန္ျပီ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းကေကာင္းေနျပီဆုိရင္ “သားေရနင့္အေဖျပန္လာျပီ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ပါဦး” အေမၾကီးကေတာ့ ဒီအခိ်န္ဆိုရင္ တီဗီေ႔ရွကမထခ်င္ေတာ့။ တစ္ေနကုန္ အိမ္မွာတစ္ေယာက္မတည္းေနရတာ ဒီအခ်ိန္ေလးဘဲ ဇာတ္လမ္းၾကည္ျပီး စိတ္ေျဖေနရတာဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္ကိုဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ပါဘူး။ “သားၾကီးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာေတာ့မယ္ဆို ဘယ္ေတာ့လို႔ေျပာလဲ”အငယ္ေကာင္ေျပာလိုက္လို႔ထင္တယ္ အေဖၾကီးအနားလာျပီး ခ်က္ခ်င္းေမးေနတယ္။ “ဟုတ္တယ္” အေမၾကီး ဒါဘဲေျပာႏိုင္တယ္ အာရံုက ကိုရီးယားကားကခြာလု႔ိမရေသး။ ဒီအခိ်န္မွာ သူ႔စိတ္ထဲဘာမွမရွိေတာ့ “ေနာက္မွေျပာမယ္ကြာ” ဇာတ္လမ္းကေကာင္းေနျပီ အေဖၾကီးကို တစ္ခါတည္းေမာင္းထုတ္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းကုတ္ျပီးထြက္သြားတယ္။ အငယ္ေကာင္က ၾကည့္ျပီးရယ္ေနေတာ့ အေဖကေနာက္ကေန လက္ဝါးခါျပလိုက္ ေခါင္းခါျပလုိက္ လုပ္ေနလို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးလုိက္ရေသးတယ္။

အငယ္ေကာင္ျပင္ထားတဲ့ ထမင္းဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္ထိုင္ခ်င္း ထင္ထားတဲ့အတိုင္းဘဲ “ အေမ့ ထမင္းကအနပ္လိုေသးတယ္” ဆိုတဲ့ အငယ္ေကာင္ဆိီကအသံထြက္လာတယ္။ “မီးျပတ္သြားလို႔ပါကြာ”လို႔ ျပန္ေျပာရင္း စိတ္ထဲကေတာ့ “မင္းအကိုေတြအေၾကာင္းေတြးေနတာနဲ႔ ထမင္းအိုးတည္ဖို႔ေမ့သြားေဟ့” လုိ႔ဆက္ေျပာလုိက္မိေသးတယ္။“ ေျပာပါဦး သားတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလုပ္အတူတူျပန္လာမွာလဲ့”။ “သားၾကီးကစကၤာပူမွာဆင္းရမွာတဲ့ အဲဒါသူ႔ညီဆီ ဖုန္းဆက္ျပီး အတူျပန္ဖို႔လွမ္းေျပာတယ္တဲ့ အလတ္ေကာင္ကလည္း ျပန္လာခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ ခြင့္တင္ျပီး သူ႔အကိုနဲ႔ အတူတူျပန္လာမွာ ေနာက္အပတ္ထဲေရာက္မယ္တဲ့” အေမၾကီး ထမင္းမစားႏိုင္ေသး သူသိထားသမွ်ကု္ိ ေဖာက္သည္ခ်ရတာနဲ႔တင္ ဗိုက္ကျပည့္ေနျပီ။ “မင္းသားၾကီး ျပန္လာေတာ့မပ်င္းရဘူးေပါ့ကြာ မင္းနဲ႔ရန္ျဖစ္သံေတြၾကားရဦးမွာေပါ့ ခုသာေမွ်ာ္ေန သားအမိေတြကတည့္ၾကတာကိုး”လုိ႔ေျပာျပီးရယ္ေနတဲ့ အေဖကို႔ မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးရင္းက “သူတုိ႔ျပန္လာရင္ သားအလုပ္မသြားနဲ႔ေနာ္ နင့္အကိုေတြဖို႔ ဟင္းခ်က္ရေအာင္ေလ၊ ေမေမတုိ႔ မနက္ေစာေစာ ေစ်းသြားၾကမယ္ေလ”။ အငယ္ေကာင္လွမ္းၾကည့္ေတာ့မသိဟန္ေဆာင္ျပီးဆက္ေျပာတယ္ “မင္းအကိုၾကီးအတြက္ကေတာ့ ငါးခူေလးေတြ ကြ်တ္ေနေအာင္ေၾကာ္ျပီး ငရုတ္သီးနဲ႔ ျပန္လိွမ့္ရမယ္၊ ျပီးရင္ကန္စြန္းရြက္ခ်ဥ္ရည္ခ်က္မယ္၊ ကိုလတ္အတြက္ကေတာ့ ဝက္သားကိုကြ်တ္ေနေအာင္ေၾကာ္ေပးထားရမယ္ သူကအေျခာက္အျခမ္းသိပ္ၾကိဳက္တာေလ”။ “အေမၾကီးရယ္ ထမင္းစားလိုက္ပါဦး ဟိုကလူေတြျပန္လာဖို႔က တစ္ပတ္ေလာက္လိုပါေသးတယ္၊ သြားေခၚလို႔ရရင္ မင္းသားေတြကိ္ို ေခၚျပလုိက္ခ်င္တယ္ မင္းတို႔အေမျဖစ္ေနတာၾကည့္ၾကဆိုျပီးေတာ့ေလ”ဆိုျပီး အေဖကေျပာေတာ့ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနတဲ့ အငယ္ေကာင္ကို “နင္ကဘာရယ္တာလဲ” ဆိုျပီးလွည့္မဲလိုက္ေသးတယ္။ “ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ကိုၾကိီးတုိ႔ျပန္လာရင္ ေဖေဖလက္ေဆာင္ရထားတဲ့ ပုလင္းတစ္လံုးတည္းနဲ႔ မေလာက္မွာဆိုးလို႔ ထပ္ဝယ္ထားရဦးမွာဘဲဆိုျပီး ေတြးလုိက္မိလို႔ပါ”။ အေဖကေတာ့ဘာမွ မေျပာေတာ့ေပမယ့္ ဒီေကာင္ေတြ ဟိုမွာဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသာက္ေနမလဲလို႔ ပူရျပန္ေရာေလ။“ေအာ္ငါ့ႏွယ့္ပူစရာေတြခ်ည္းပါလားေနာ္” လို႔ေတြးမိေသးတယ္။

“ အေဖၾကီး သားေတြ အေမၾကီး ေမြးေန႔အမွီျပန္ေရာက္လာရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္ မိသားစုဆံုတုန္း ဘုန္းၾကိီးဆြမ္းေကြ်းရေအာင္ေလ”။ အိပ္ေပ်ာ္ခါနိီး အေဖၾကီးခမ်ာ အေမၾကီးစကားေၾကာင့္ ေၾကာင္ေတာင္ျဖစ္သြားျပီး ဘာေျပာလုိက္တာလဲလို႔ ျပန္ေမးလိုက္ရျပန္တယ္။“ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့ ရွင့္မွာသားေတြကိုသတိရတဲ့ စိတ္ေရာရွိေသးရဲ ႔လား ရွင့္ေခါင္းထဲမွာအလုပ္ဘဲထည့္ထား ၾကာရင္အိမ္က မိန္းမပါေမ့သြားမလားမသိဘူး ရွင့္သားေတြ ကြ်န္မေမြးေန႔အမွိီျပန္လာရင္ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္ခ်င္တယ္ေျပာေနတာ ကိုယ့္မိန္းမ ေမြးေန႔ေရာမွတ္မိေသးရဲဲ ႔လား”။ “အိပ္ပါေတာ့အေမၾကီးရာ တစ္ေနကုုန္သားေတြ အေၾကာင္းေတြးေနတာ ခုထိလည္းမအိပ္ႏိုင္ေသးဘူး သားေတြအေၾကာင္းေရာက္လာျပန္ျပီ အေဖၾကီးကိုေရာခ်စ္ေသးရဲ ႔လားဟင္” “ ဒီအသက္ရြယ္ၾကီးေရာက္မွ ရွင္ကအခ်စ္ခံခ်င္ေသးလို႔လား” ဆိုကာတစ္ဖက္ေစာင္း၍ အေမၾကီးအိပ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

သေဘၤာေပၚကဟာသမ်ား (၂)

စာစုအမွတ္( ၃ )

စကာၤပူကိုေျမဖို႔ေပးေနတဲ့ သဲသေဘာၤတစ္စီးမွာတုန္းကလည္း အမွတ္ရစရာေလးေတြရွိခဲ့ေသးတယ္ေလ။

အဲဒီသေဘာၤေပၚမွာ ကိုရီးယားရယ္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ရယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာရယ္ လူမ်ိဳးသံုးမ်ိဳး အလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကေတာ့ သေဘာၤသားေတြမဟုတ္ပါဘူး။ စကာၤပူကို W/P နဲ႔ေခၚထားျပီး သေဘာၤေပၚတင္ေပးထားတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြကိုလည္း လက္မွတ္လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေခၚထားရတာေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေလးေယာက္မွာ ေက်ာ္ေဇယ် ဆိုတာကေတာ့ လူရြတ္တစ္ေယာက္ပါ။ လက္ျမန္ေျချမန္လည္းရွိတာေၾကာင့္ တစ္စီးလံုးကသူ႔ကိုလန္႔ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အေပၚမွာေတာ့ တကယ္ကို သိတတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါဘဲ။

တစ္ေန႔ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားနဲ႔ဆံုၾကေနတာကြ်န္ေတာတို႔ ေတြ႔လိုက္ၾကေသးတယ္။ ခဏေနေတာ့ အဘိုးၾကီးက အနားကေဂၚျပားနဲ႔ လိုက္ရိုက္တာ ကံေကာင္းလို႔ ေက်ာ္ေဇယ် ေခါင္းမကြဲတာ။ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္း ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္းေမးေတာ့မွ တဟားဟား ရယ္ျပီး ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာပါတယ္။

“ငါကအဘိုးၾကီးကို မိန္းမ ရွိလားေမးေတာ့ ရွိတယ္ဆိုျပီး ဓာတ္ပံုထုတ္ျပတယ္ကြ၊ ေကာင္မေလးကငယ္ငယ္ေလးကြ။” “ကေလးေရာရွိလားဆိုေတာ့ အလာ မေပးေသးဘူးဆိုျပီးေျပာေတာ့ငါလည္း စခ်င္တာက မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးေလကြာ၊ ဒါနဲ႔ အလာ မေပးရင္ ငါေပးမယ္ ငါ့ဆီလႊတ္လိုက္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူအစေတာ့ စဥ္းစားေသးတယ္ကြ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္ျပီး ငါ့ကိုလိုက္ရိုက္တာကြ” ဆိုျပီး အားရပါးရရယ္ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မင္းတစ္ခါတည္း ေခါင္းပါျပဳတ္သြားရမွာကြ လို႔ေျပာရင္း ရယ္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

~~~~~~~~~~~~~။~~~~~~~~~~~~~~

စာစုအမွတ္( ၄ )

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုရီးယား Costal သေဘာၤလိုက္တုန္းကေပါ့။

သေဘာၤတစ္စီးမွာ ျမန္မာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စရွိပါတယ္။ သံုးေယာက္ဆိုတာအလြန္ဆံုးဘဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ထံုးစံအတိုင္း ဘုန္းေမာင္ တစ္ေယာက္တည္းဘဲေလ။ ဒီေတာ့လည္း ျမန္မာစကားေျပာခ်င္တာတို႔ ျမန္မာစာေလးစားခ်င္တာတို႔ ျဖစ္မိတာေပါ့။ ဒါကလည္းျမန္မာပါတဲ့ သေဘာၤခ်င္းေတြ႔မွ အဆင္ေျပတာမဟုတ္လား ဒီေတာ့လည္း ျမန္မာပါတဲ့ သေဘာၤေတြကိုေမွ်ာ္ရတာေပါ့။

ကိုရီးယားက ယိုဆူး ဆိုတဲ့ျမိဳ ႔ က Tanker ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုကိုေရာက္ရင္ေတာ့ ျမန္မာပါတဲ့ သေဘာၤေတြ အျမဲေတြ႔ရတတ္တယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ေလဆိုရင္ တစ္ျခားႏိုင္ငံကလာတဲ့ သေဘာၤေတြမွာျမန္မာေတြပါလာရင္ မုန္႔ဟင္းခါးတို႔ ဘာတို႔ စားရတတ္တယ္။ အဲဒီဆိပ္ကမ္းေရာက္ရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မွာ နားခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး သေဘာၤေတြလိုက္လည္ ျပီးရင္ စာအုပ္ေတြလိုိက္လဲနဲ႔ အလုပ္ကိုျဖစ္ေနတာပါဘဲ။ တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို တစ္ျခားသေဘာၤက ကိုေအာင္ႏိုင္ဆိုတဲ့လူေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ခင္ပါတယ္။ ညကို သူ႔ဆီမွာ ထမင္းလာစားဖို႔ လာေခၚတာပါ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဂ်ဴတီျပီးေတာ့သူ႔ဆိီထြက္လာလိုက္တယ္ အခ်ိန္ကေတာ့ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ပါျပီ။ သူမ်ားေတြအဖို႔ကေတာ့ အိပ္ခ်ိန္ေပါ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွ အားၾကတာေလ။ ကိုေအာင္ႏိုင္က ခရမ္းခ်ဥ္သီးငါးပိခ်က္နဲ႔ ဝက္သားျပဳတ္ေၾကာ္ ခ်က္ထားတာ အတို႔ အျမဳပ္ေလးလည္းပါတယ္ဆိုေတာ့ တကယ့္ကိုျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္သြားသလိုပါဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကိုရီးယားဆိုဂ်ဴးေလးရယ္ ငါးပိခ်က္ေလးရယ္ဆိုေတာ့ စားလို႔ေကာင္း ေသာက္လို႔ေကာင္းေပါ့။ ဒီအခိ္ိ်န္မွာ သူ႔သေဘာၤက ကိုရီးယားတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဝင္ဝိုင္းပါေရာေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာလည္း သူ႔ဧည့္ခံေနရတာနဲ႔ စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး။

ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ကိုရီးယားေတြရဲ ႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနပံုကိုလည္းေျပာျပရဦးမယ္။ ကိုရီးယား Costal မွာက ကိုရီးယားအဘိုးၾကီးေတြမ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ၾကတာကမ်ားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ကိုရီးယားလိုမတတ္ၾကေတာ့ ေျပာဆိုဆက္ဆံရတာ ေတာ္ေတာ္လက္ေပါက္ကပ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ပဲဲ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေနရတာပါ။ အဲဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္လို မတတ္တေခါက္ေလာက္တတ္တဲ့ လူဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ သိပ္ကိုစကားေျပာခ်င္တာေလ။ ခုနက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထမင္းဝိုင္းေရာက္လာတဲ့ ကိုရီးယားက ထမင္းစားေရေသာက္ေလာက္ေတာ ့ေျပာတတ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ မင္းတို႔တိုင္းျပည္ လူဦးေရဘယ္ေလာက္ရွိလဲတို႔ ဘာတို႔ေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဝင္ေငြအေကာင္းဆံုးက ဘာအလုပ္လဲေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စစ္သားလို႔ ျပီးရင္ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ဆရာဝန္၊ သေဘာၤသား စသည္ျဖင့္ေပါ့ေနာ္ ေလွ်ာက္ေျပာၾကတာေပါ့။ သူကဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ဆိီမွာကဆိုျပီး သူစဥ္းစားသြားတယ္။ ဘာလုိေျပာရမွန္းမသိေတာ့လို႔ဆိုတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သေဘာေပါက္ျပီးသားဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေျပာမလဲ ဆိုတာေစာင့္ေနတာေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားျပီး “ Wooden hammer and tan tan tan office” ( ဝူးဒန္းဟန္းမား အန္ တန္တန္တန္ ေအာ့ဖစ္) ဆိုျပီးေျပာခ်လိုက္ေရာေလ။ အစေတာ့ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘာေျပာမွန္းမသိလို႔ သူ႔ျပန္ေမးရတာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ဆရာက ပံုစံပါလုပ္ျပမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ သူေျပာခ်င္တာက တရားသူၾကီး ကိုဆိုလိုခ်င္တာပါ။ သူတုိ႔ဆီမွာ တရားသူၾကီးက ဝင္ေငြအေကာင္းဆံုးဆိုတာကို သူေျပာတတ္သလုိ ေျပာခ်လုိက္တာဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြအတြက္ေတာ့ ေျပာစရာ စကားတစ္ခုရလိုက္တာပါဘဲေလ။

~~~~~~~~~~~~~~။~~~~~~~~~~~~~~~